​​ده اکتبر، روز جهانی سلامت روان است

از کانال تلگرام خواهر شکسپیر

مایتل ایال، روان‌شناس، نویسنده و میزبان پادکست "Heal with it" یادداشت مهمی در «تایم» منتشر کرد و می‌گوید خود خاموشی(Self Silencing) زنان، آن‌ها را بیمار می‌کند. در حال حاضر زنان ۸۰٪ مبتلایان به بیماری‌های خودایمن در جهان را تشکیل می‌دهند؛ زنان بیشتر از مردان به دردهای جسمانی مزمن، بی‌خوابی، فیبرومیالژیا، کوید طولانی‌مدت، سندروم روده تحریک‌پذیر و میگرن مبتلا می‌شوند. زنان دو برابر بیشتر از مردان ممکن است در اثر حمله قلبی جان خود را از دست بدهند، زنان دو برابر بیشتر از مردان به افسردگی، اضطراب و اختلال اضطراب پس از سانحه و نه برابر بیشتر به آنورکسیا مبتلا می‌شوند.

ایال می‌گوید این تفاوت‌های شدید بین ابتلا و مرگ زنان را نمی‌توان تنها با تفاوت‌های هورمونی و ژنتیکی توجیه کرد، نمی‌توان نادیده گرفت که کماکان اکثر فرهنگ‌ها صفات و روحیاتی را در زنان ستایش می‌کنند و مقبول می‌دانند که همگی عواملی‌اند که احتمال ابتلا به این بیماری‌ها را افزایش می‌دهند: روحیاتی مثل ایثار و فداکاری، سرکوب خشم و مخالفت خود را ابراز نکردن.

در دهه‌ی ۱۹۸۰ میلادی دانا جکت، روان‌شناس فارغ‌التحصیل هاروارد در تحقیق مهمی متوجه شد اتفاق مشترکی در میان زنانی که مبتلا به افسردگی‌اند، مدام رخ می‌دهد: تمایل به خود خاموشی و سرکوب باورها و امیال و نیازهای خود. جکت در توضیح این رویه نوشت:«این تمایل در میان این زنان دیده می‌شود که از دیگران مراقبت کنند، درصدد جلب رضایت طرف مقابل باشند، در روابط حرف ته دل‌شان را نزده و در تلاش‌ باشند که نیازهای دیگری را برطرف کرده و صمیمیت او را جلب کنند.»

بعد از آن در دهه‌های بعدی تحقیقات مختلف دیگری نشان داد که این سکوت زنان و ابراز نکردن ان‌چه واقعا فکر می‌کنند، چطور سلامت جسمی و روانی آن‌ها را آسیب‌پذیر کرده و صدمات تلخی به بار می‌آورد. در سال ۲۰۲۲، گروه محققان در دانشگاه پنسیلوانیا، متوجه شدند که زنان رنگین‌پوستی که گزینه‌ی «کاملا موافقم» را برای جملاتی مثل «من به ندرت خشم‌ام از نزدیکانم را ابراز می‌کنم» انتخاب کردند، ۷۰ درصد بیشتر از سایر گروه تحقیق با احتمال افزایش سرخرگ کاروتید مواجه می‌شوند که می‌تواند منجر به سکته قلبی بشود. تلخ‌تر شاید این باشد که این سکوتی که زنان به خود تحمیل می‌کنند، می‌تواند منجر به مرگ زودرس آن‌ها شود. نتیجه تحقیق مهمی در یک دوره‌ی زمانی ده ساله نشان داد مرگ زنانی که وقت دعوا با همسرشان، خود را ابراز نمی‌کنند ۴ برابر بیشتر از زنانی است که خود و احساسات و خشم خود را ابراز می‌کنند.

ایال می‌نویسد در این فرهنگ غالب که زنان به انواع و اشکال مختلف تشویق به خویشتن‌داری، سکوت، ابراز نکردن احساسات و خشم و خستگی خود می‌شوند، یک چرخه‌ی آسیب‌زن به وجود آمده که بیرون زدن از آن برای زنان دشوار است. این «فضائل زنانگی» نه تنها هیچ فضیلتی ندارد، که عامل مرگ و میر و بیماری و زجر زنان است.

او می‌گوید شیوه‌ها و راهکارهایی وجود دارد که می‌تواند این وضعیت را تغییر بدهد. برای مثال خشم، نشانه‌ی میل به تغییر چیزی است. به جای انکار، سرکوب و پنهان کردن خشم، می‌شود خشم را آیینه‌ای به فهم و درک بهتر خودمان دید. زنان می‌توانند در خشم از خودشان بپرسند‌: الان به چه چیزی احتیاج دارم؟‌ تمرین دیگر، مرز گذاشتن است. هنوز در اکثر فرهنگ‌ها و باورها، «مرزبندی» با دیگران به‌ویژه برای زنان دشوار است. ایال می‌گوید زنان بسیاری می‌ترسند که اگر صادقانه نیازها و محدودیت‌های خود را ابراز و تعیین کنند، روابط‌شان آسیب ببیند. اما در واقعیت وقتی ما مرزهای سالمی را تعیین می‌کنیم (و نه مرزهای سمی که منجر به فردگرایی افراطی می‌شود)، روابط‌مون مستحکم‌تر و سالم‌تر می‌شود. او می‌نویسد در مطب خود در مواجهه با عده قابل توجهی از زنان از جمله‌ای استفاده می‌کند که مراجع‌کنندگان اغلب نمی‌خواهند بشوند:‌ «لطفا بیشتر ناامیدکننده باش!» خیلی وقت‌ها بهترین توصیه و راهکاری که می‌شود به زنان داد همین است که دلواپس رضایت دیگران و باب میل آن‌ها نباشند.

@FarnazSeifi
https://t.me/FarnazSeifi/284