.از صفحه اینستاگرام بابک غفوری آذر


هنگام دیدن «کیک محبوب من» از جایی به بعد دیدم مقاومت بی‌فایده است. نمی‌شد جلوی فکرهایی که مدام هجوم می‌آورد را گرفت. نمی‌شد به حس کمتر تجربه شدهٔ تماشای زندگی واقعی بخشی از مردم ایران در فیلمی ساخته شده در داخل آن سرزمین، به آنچه سینمای داخل ایران در این ۴۵ سال از سر گذرانده، به تماشای شکست سانسور و به اهمیت اقدام عوامل فیلم و سرنوشت آنها فکر نکرد.

«کیک محبوب من» درباره دریغ و ناکامی است. دریغ عمرهای رفته. دریغ نرسیدن‌ها و نشدن‌ها.
واکنش‌ها به آن احتمالا منطبق بر دیدگاه سیاسی و اجتماعی افراد و نسبستشان با واقعیت حاکم بر ایران متفاوت خواهد بود.

از میان انبوه موضوعاتی که می‌توان درباره «کیک محبوب من» نوشت (ازجمله اهمیت تصمیم لی‌لی فرهادپور در بازی در چنین فیلمی)، جایگاه و کارکرد آن در کارنامه اسماعیل محرابی، می‌تواند از جذاب‌ترین‌ها باشد. آنچه او با بازی در این فیلم تجربه کرده منحصر است. اسماعیل محرابی دوباره فضایی را تجربه کرده که پیشتر ۴۵ سال پیش در تئاتر و تلویزیون پیش از انقلاب از سر گذرانده بود. لمس دست بازیگر زن برای بیان احساس عشق، رقصیدن و نوشیدن، از ممنوعه‌ها در سینمای بعد از انقلاب بود که حالا محرابی یکی از عوامل ممکن کردن شکستش بر پرده شده است. بازگشت او به نقطه‌ای که ۴۵ سال پیش در آن بود، می‌تواند عزیمتی دوباره باشد.

.از صفحه اینستاگرام بابک غفوری آذر

 

 

 

 

 

View this post on Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A post shared by Babak Ghafooriazar (@babakazar)