اکبر گلپا توی چمن‌ها می‌خونه ...

از کانال تلگرام خوابگرد
https://t.me/khabgard/4384

نماد پل‌زدن بین موسیقی سنتی و کاباره‌ای بود. قدرت حنجره‌اش و تسلطش بر دستگاه‌ها و زیر و بم موسیقی سنتی در کنار نفس پرقدرت او که تحریرهایی ممتد را ممکن می‌کرد سبب شده بود که در برنامه گل‌ها چهره‌ای شاخص باشد، از جمله با آن اجرای معروف مست مستم ساقیا دستم بگیر، روی شعر زیبای بیژن ترقی و پیانوی گوش‌نواز مرتضی خان محجوبی و با تحریری بلند در میانه آن
https://youtu.be/eYdQc09rgp4?si=Kalike73Bze1Kmvf

شعر دلکش را هم درش دست برده بودند تا توصیفی در ستایش او ازش بسازند:
اکبر گلپا توی چمن‌ها می‌خونه/ نغمه شورش کرده دلم را دیوونه....



تمرکزش بر تصنیف‌خوانی و پاپ‌خوانی و اجراهای کاباره‌ای هم ناموفق نبود و آثاری عرضه کرد که ورد زبان‌ها و ذهن‌ها شد، مثل درویش (می‌دونستی که خاک فرش منه، رفتی نموندی)
https://www.tarafdari.com/node/1762983

یا ترانه آشیونه (هم برمی‌گردند از هر جا که باشند...)
https://www.aparat.com/v/XUhFI

یا موی سپید رو توی آینه دیدم...
https://www.aparat.com/v/S2EPI

شکوه و شکایتش از تیمی که از زمان سایه و لطفی و شجریان و پایور و ... سکان موسیقی ایران را در رادیو به دست گرفت و اختلاف فکری و فنی با آنها سبب شد که کلا شکایت داشته باشد که در سال‌های منتهی به انقلاب به حاشیه رانده شده. بعد از انقلاب هم به راه ایرج نرفت و کمتر با نظام سیاسی جدید مچ شد، گویی که همان شعری که در ستایش نظام سابق خوانده بود (ملت به خواب نازند/ چشم‌های شاه بیدار) ملکه ذهنش مانده و به آن وفادار است، چنان که چند آلبومی هم که بعد از انقلاب به بازار عرضه کرد در وجه عمده حسرتی نوستالژیک نسبت به دوران گذشته را بازتاب می‌داد (بر غمی چنین سنگین، تکیه چون کنی ای دل؟/ از سبو بدوشان پُرس، خُم می فروشان کو)

در این آلبوم‌ها چند کار البته شنیدنی بود، مثل

من تو را آسان نیاوردم به دست
https://www.aparat.com/v/bO8YB

یا آهسته آهسته
https://muzicir.com/play/6329

یا روی برگی بنویسش
https://www.aparat.com/v/k7XLG

اکبر گلپایگانی امروز در آستانه نود سالگی چشم بر جهان فروبست.


اکبر گلپا توی چمن‌ها می‌خونه ...