از صفحه اینستاگرام بیژن اشتری

بوریس پیلنیاک، داستان‌نویس روس، مدت‌ها قبل از دستگیری‌اش به ورطه رنج و عذاب افتاده بود. آخرین سال‌های زندگی‌اش، در زیر حکومت استالین،قرین با کابوسی بود که مدام تکرار می‌شد و هر بار شدت و طنین بیشتری می‌یافت. به هر جا که می‌رفت و با هر دوست و آشنایی که روبرو می‌شد همیشه این سوال را از او می‌کردند:"عجب ! خودتی ؟ "، "آره خودمم...مگر قرار بوده کس دیگری باشم؟ "، "آخر ما شنیده بودیم که دستگیرت کرده‌اند "
او در چنین اوضاع و احوالی مشغول کار روی رمان تازه‌اش بود. روزگار را با پسر کوچک و همسر جوانش می‌گذراند و در حیاط ویلایش در شهرک نویسندگان که دیوار به دیوار ویلای دوست صمیمی‌اش بوریس پاسترناک بود ،درختان میوه می‌کاشت. مهمانان به ویلایش می‌آمدند و پستچی روزنامه‌ها را برایش می‌آورد و او در روزنامه ها اعترافات تازه‌ترین "دشمنان خلق "را که نقاب از چهره‌هایشان کنار زده شده بود می‌خواند. برخی از آنها تا همین دیروز جزو دوستان صمیمی‌اش بودند. مکالمات با دوستان و اخبار و گزارش‌های روزنامه‌ها، مدام همان سوال همیشگی را در ذهنش تکرار می‌کرد:"واقعا خودتی؟عجب !هنوز دستگیرت نکرده‌اند؟"
دلایل به ظاهر موجهی هم برای دستگیری‌اش وجود داشت.او یکی از اولین نویسندگانی بود که زشتی و کراهت انقلاب اکتبر را نشان داده بود.او در ورای شعارهای انقلابی و راهپیمایی‌های میلیونی مردم، طوفان سبعانه‌ای را دیده بود که به زودی مردم و کشور را در می‌نوردید.انقلاب را به جانوری "به درندگی یک گرگ" تشبیه کرده بود که از بند رها شده و به جان مردم افتاده است. در کتاب هایش بلشویک‌ها همچون گله‌های گرگ در حال پرسه زدن هستند. "کت چرمی‌ها"،"آن بچه‌خوشگل‌های پیرهن چرمی‌پوش " مدام در حرکت بودند و هدفی جز کشتن و ویران کردن نداشتند.........................گزمه‌ها عاقبت دستگیرش کردند و به مسلخ بردند ،حالا دیگر کسی نمی‌پرسید: «عجب!هنوز دستگیرت نکرده‌اند؟»

بخشی از کتاب« بایگانی ادبی پلیس مخفی»، نوشته ویتالی شنتالینسکی، ترجمه بیژن اشتری ،نشر ثالث.

از صفحه اینستاگرام بیژن اشتری

 

 

 

 

 

View this post on Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A post shared by @bijan_ashtari